تصاویر باورنکردنی از مراسم عجیب زندگی با مُردهها!
تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۶۹۸۱۵
فرادید نوشت: در فرهنگ قبیلهای تانا توراجان در جزیرهی سولاوِسی در اندونزی، مرگ برای برخی پایان کار نیست، بلکه آغاز نوعی دیگر از حضور فرد متوفی در میان اعضای خانواده است. (تصاویر ممکن است آزاردهنده باشند).
وقتی شخصی میمیرد، بستگانش طوری عزاداری میکنند که گویی متوفی هنوز زنده است. آنها معتقدند با نگهداشتن متوفی در خانهی خودش، دیگر مرگ واقعی در کار نیست، بلکه متوفی مثل بیماری در نظر گرفته میشود که باید از او مراقبت کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بدن متوفی بسته به موقعیت اجتماعی او طی هفتهها، ماهها یا حتی سالها تمیز، ملبس و تغذیه میشود. مراسم تشییع جنازهی توراجان معروف به «رامبو سولو» رویداد بسیار پرهزینهای است و خانوادهها میتوانند جسد عزیزشان را در خانه نگه دارند تا زمانی که به اندازه کافی پول پسانداز کنند و مراسم تشییع جنازه را به درستی انجام دهند.
این سنت ممکن است برای بسیاری از فرهنگها عجیب یا آزاردهنده به نظر برسد، اما توراجانها هیچ ترسی از مرده ندارند و عشق آنها به متوفی بر هر گونه نگرانی یا احساس ناراحتی در خصوص مشاهدهی مرگ و تجزیهی بدن متوفی غلبه میکند.
برای بدن فرد متوفی در خانه، کارهایی از قبیل دعا، صرف غذا، فعالیت و سایر جنبههای زندگی روزمره انجام میشود. وقتی تاریخ تشییع جنازه مشخص شد، خانواده یک گاومیش میخرد تا آن را قربانی کند. آنها بر این باورند که گاومیشها وسیلهای هستند که به واسطهی آن مردگان به زندگی پس از مرگ در پویا (Puya) یا سرزمین ارواح میروند.
اما حتی تشییع جنازه پایان زندگی این مردم با مردگانشان نیست. هر سه سال یکبار، مراسم مانین (که ترجمه آن «مراقبت از اجداد» یا «نظافت جسد» است) انجام میشود و به عنوان «تدفین دوم» شناخته میشود. همهی مردم توراجان با این رسم موافق نیستند یا در آن شرکت نمیکنند، اما به هر حال این سنت در این منطقه عادی است.
این سنتِ تقریباً هزارساله شامل یک مراسم طولانی سه روزه (معمولاً در اواخر ماه آگوست) میشود و در روستای لِمبانگ پاتون حدود ۲۹ کیلومتری رانتِپائو برگزار میشود. به مدت سه روز که به نبش قبر اجساد منتهی میشود، مراسم دعا تنها توسط Ne' Tomina (رهبران قبیله) انجام میشود در حالی که خانوادهها منتظر عزیزانشان هستند.
خانوادهی متوفی پس از پایان دعا، جسد را برای نظافت، تعویض لباس، نظافت سردابه، تعامل و دادن غذا و نوشیدنی و گاهیاوقات اقلامی مانند شیرینی و سیگار به او از محل استراحتش خارج میکنند. از نظر آنها برخورد با بدن متوفی به عنوان عضو زندهی خانواده به اعضای خانواده کمک میکند خاطرات عزیزشان را به خاطر بیاورند. علاوه بر این، کودکان خردسالی که ممکن است اعضای خانواده را به خاطر نداشته باشند، دوباره به اجدادشان معرفی میشوند.
در طی مراسم مانین که ترکیبی از آرمانهای بومی و مسیحی است، مردگان کل روستا نبش قبر و و در این مراسم شرکت داده میشوند. توراجانها معتقدند مرگ صرفاً گام دیگری در زندگی انسان است و سنتهای مرگ معمولاً بسیار جدی گرفته میشوند.
طی این مراسم مفصل، مردان روستا دور هم جمع میشوند تا برای سرگرمی خانواده (و احتمالاً برای پرت کردن حواسشان به دلیل ماهیت ناراحتکننده و عاطفی رویداد) آواز بخوانند و برقصند. معمولاً از گردشگران دعوت میشود این مراسم را از نزدیک تماشا کنند و حتی با جسد عکس بگیرند (با اجازه اعضای خانواده)، اگرچه فقط اعضای خانواده مجاز به پوشاندن لباس به بدن متوفی هستند.
مراسم مانین معمولاً هر سه سال یک بار برگزار میشود و جسد که برای حفظ آن از فرمالدئید استفاده میشود را میتوان تا ۱۰۰ سال یا بیشتر نبش قبر کرد.
منبع: فرارو
کلیدواژه: زندگی با م رده ها قیمت طلا و ارز قیمت موبایل اعضای خانواده تشییع جنازه ی خانواده بدن متوفی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۶۹۸۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نقش زنان در معنابخشی به زندگی خانوادگی و اجتماعی
ما در جامعه امروزی، مادران بیشماری را مییابیم که نگران تربیت معنوی فرزندان خود، آنها را تحت آموزشهای مختلف از این جلسه به آن جلسه و از این معلم به آن معلم میبرند! درحالیکه الگوی اصلی در مقابل چشمان کودکان، در حقیقت خودشان هستند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، وقتی از معنویت سخن به میان میآید، گذر از زَبَدی که ناپایدار است و رسیدن به مغز و اصل چیزی که نفع واقعی انسان را در بر دارد، متبادر به ذهن میشود. در حقیقت معنویت تلاشی برای وانهادن ادراکات غیرواقعی و درک زندگی واقعی است. تلاشی که به زندگی جهت میدهد، برای آن هدف تعیین میکند و مسیر انسان را به سوی تکامل رهبری میکند.
اما نقش زنان در معنویتبخشی به زندگی چیست؟ چگونه زنان میتوانند هم به زندگی خود و هم به اجتماع کوچک (خانواده) و اجتماع بزرگ (جامعه) معنا بخشند؟
خبرگزاری تسنیم در گفتوگو با دکتر مژگان خانبابا، مشاور امور بانوان معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و استاد دانشگاه جامعه المصطفی العالمیه، به بررسی نقش زنان در معنویتبخشی به زندگی پرداخته است.
معنویت؛ تلاشی برای درک زندگی واقعی
«معنوی و معنویت» منسوب به معنا، غالباً در مقابل ظاهری، مادی و صوری به کار میرود. واژه «معنویت» را شاید بتوان با این آیه قرآن به خوبی بیان کرد: «كَذَلِكَ یضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا ینفَعُ النَّاسَ فَیمْكُثُ فِی الْأَرْضِ» (سوره رعد؛ آیه 17) در این آیه حق ثابت و ماندنی، و باطل همچون کف روی آب، ناپایدار و زوالپذیر معرفی شده است. این آیه میتواند مقایسه ظاهر و معنا باشد.
وقتی از معنویت سخن به میان میآید، گذر از زَبَدی که ناپایدار است و رسیدن به مغز و اصل چیزی که نفع واقعی انسان را در بر دارد، متبادر به ذهن میشود. در حقیقت معنویت تلاشی برای وانهادن ادراکات غیرواقعی و درک زندگی واقعی است. تلاشی که به زندگی جهت میدهد، برای آن هدف تعیین میکند و مسیر انسان را به سوی تکامل رهبری میکند.
اما نقش زنان در معنویتبخشی به زندگی چیست؟ چگونه زنان میتوانند هم به زندگی خود و هم به اجتماع کوچک (خانواده) و اجتماع بزرگ (جامعه) معنا بخشند؟
آثار جنسیت زنانه بر رشد عرفانی و معنوینقش زنان در معنویتبخشی به زندگی
برای رسیدن به پاسخ این سؤالات، کافی است تنها به یکی از روایات قرآنی، آن هم روایتی که تنها در آن روایت، نام زنی به صراحت آمده است، مراجعه کنیم. داستان حضرت مریم بنت عمران، یکی از چهار زن برگزیده عالم که مادرش پس از وضع حمل از اینکه دختری زاده، نگران است: «وَ لَیسَ الذَّکَرُ کَالاُنثَی» (آل عمران/ آیه 36)
اما همین دختر چنان به تربیت معنوی خود مشغول میشود و از خود آغاز میکند که سرمشق و الگوی پیامبر خدا میگردد: «کُلَّمَا دَخَلَ عَلَیهَا زَکَرَیَّا المِحرابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزقًا» (همان سوره/ آیه 37) پیامبری که خود متصل به منبع وحی است، میپرسد: «یَا مَریمُ اَنَّی لَکِ هَذَا» (همان آیه).
شاید این بخش از آیه همان حلقه مفقوده در جامعه زنان امروزی باشد. ما در جامعه امروزی، مادران بیشماری را مییابیم که نگران تربیت معنوی فرزندان خود، آنها را تحت آموزشهای مختلف از این جلسه به آن جلسه و از این معلم به آن معلم میبرند! درحالیکه الگوی اصلی در مقابل چشمان کودکان، درحقیقت خودشان هستند.
آنها غافل از اینکه شبانهروز توسط فرزندانشان رصد میشوند و فرزندان آنها با چشمانی تیزبین الگوهای زندگی خود را در مادران خود جستجو میکنند، به جای پرداختن به رشد معنوی خود، فرزندان را به دست کسان دیگری، خواسته یا ناخواسته میسپارند و از نقش اصلی خود در این فرایند کاملاً غافل میشوند: «یَا ایُّها الّذینَ آمَنُوا عَلیکُم اَنفُسَکم» (المائده/ 105)
در روایت حضرت مریم سلام الله علیها، هر بار حضرت زکریا علیه السلام نزد او میرود، رزقی میبیند: هر بار رزقی، یعنی هر بار ثمره و پاداش فعلی الهی متفاوت از دیروز و فردا.
سحر دانشور: حوزه زنان رسانه ندارد!معنویت و معنابخشی یعنی پرهیز از تکرار و روزمرگی
معنویت و معنابخشی یعنی پرهیز از تکرار و روزمرگی: «مَنِ اِسْتَوَى یوْمَاهُ فَهُوَ مَغْبُونٌ» این الگو چنان تأثیرگذار است که پیامبر الهی را به حرکت درآورده، او را از ناامیدی از درگاه الهی که متناسب با شأن پیامبریاش نیست، به سوی امید «رَبِّ هَب لِی مِن لَدُنکَ ذُرِیَّةً طَیِّبَة» (همان سوره/ آیه 38) و امیدبخشی : «وَ امرَاتِی عَاقِر» (همان سوره/ آیه 40) به حرکت درمیآورد.
آنچه که از زنان در جامعه امروزی انتظار میرود؛ یعنی توجه به معنویت و پرهیز از روزمرگی و معنابخشی به زندگی خود و اطرافیان (خانواده)، ایجاد شوق، پویایی، تحرک و نشاط معنوی در زندگی با متصل شدن به خالق هستی و ایجاد رابطه دوستی با تنها دوست اطمینانبخش و مطمئن: «الَّذِینَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرعد/آیه 28)
سپس داستان از انحصار در خانواده و اطرافیان درآمده، خطاب آن جهانی میشود: «وَ إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ یا مَرْیمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِینَ» (همان سوره/آیه 42) رسالت مریمی که در واقع پیامبر نیست، از حوزه خانواده و عشیره به جهانیان گسترش مییابد.
این داستان، ذهن خواننده را به رسالت پیامبران بزرگ الهی و از جمله پیامبر بزرگ اسلام صلی الله علیه و آله نزدیک و منتقل میکند. آنجا که از حوزه عشیره و خانواده: «وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَكَ الْأَقْرَبِینَ» (الشعراء/ 214) و مخاطبینِ خاصِ«رِحْلَة الشِّتَاءِ وَالصَّیفِ» (قریش/آیه2) به دعوتی جهانی : «فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِینَ» (الحجر/ آیه 95) گسترش مییابد.
رسالت معنوی حضرت مریم سلام الله علیها از خود شروع میشود، به خانواده میرسد و از آنجا به خارج از خانواده و جهانیان منتقل میشود. این، نقش معنوی یک زن از نگاه قرآنی است.
انتهای پیام/